میراث حسین (ع)
چه شبهای غریبیست، شبای سوز و ماتم
چه حزن دلفریبیست، چشای خیس با غم
لباس مشکی غم، تنم رو کرده پنهون
نوای ناله و درد، دلم رو کرده مهمون
توو این ماه محرم، حسین میراث عشقه
قیامش با سلاطین، واسم میثاق و مشقه
زمین خشک و سوزان، لبِ تشنه حسینم
یه جرعه آب مشکو، تنِ دشنه حسینم
رقیه دخت اطهر، نگینِ جانِ بابا
اسیر محملِ درد، شده بی تابِ مولا
به آن طفلان مسلم، کفن پوشان در خون
چو تیغ تیز کفَار، به پیکرهای گلگون
شجاعت پیشه کردند، یلانِ مردِ ثانی
به درس شوق و اخلاق، چو مختار جهانی....!
چه درکی مونده از ما، از این پیکار یاران
چه حسی مونده در ما، در این نجوای نالان
کتاب عشق و اخلاق، صفتها کربلاییست
همه یارانِ قرآن، به صحرا نینواییست
به پیکارِ یزیدان، حسین سالار دل شد
شهیدِ راهِ مکتب، به عاشورا بدل شد
حسین فریاد سر داد، از این پستی و ذلت
که دنیا را چه داریم، چو در هستی و وحدت
تمامِ حرفِ او را، در این جمله بخواهید
اگر دینی ندارید، اقل آزاده باشید....
((هیهات مِنَ الذّلّه))((فریاد از این پستی و ذلت))